İnsanlık büyük bir buhran içerisinde. Tek bir amaç var; o da hayatta kalmak. Bunun için yapılabilecek herşeyi yapmaya hazırlar. Gerekirse öldürmeye bile... Kendi zayıflıklarını örtmek için bir tanrı uydurmuşlar kendine, tapınıp duruyorlar. Halbuki bilmiyorlar kendi elleriyle yarattıları bu tanrı güçlendi ve şimdi onlarla oyun oynuyor. Yani anlaşılan 'Boynuz kulağı geçti.'

Herkes hayatta kalmak istiyor ve herşeyi yapıyor ya; kimisi mutluluğunu bile bırakmaya hazır ve hatta bırakanlar bile var. Hem de o kendi yarattıkları tanrıya, en çok ihtiyaç duydukları şey olduğundan habersiz... Bilmiyorlar mı onlar mutlulukları kendi meyvelerinde? Yaşamak istiyorlar sonsuza dek fakat bu yaşamın bir amacı kalmamış. Çünkü amaç araç olmuş, bir anlam bırakmamışlar yaşamaya.

Bir öpücük lazım insanlara onları derin uykularından uyandıracak. Ne kadar suçlu da olsalar onlar insan. Yani öyle su serperek kaldırmamak lazım. Keza belki öpersek anlarlar artık mutlu olmak ihtyacını. Hoş anlasalar bile boş sayılır ya artık... Nasıl öldürecekler tekrar o tanrıyı? Kim öldürebilir ki artık onu? İşte! Ben öldürdüm o tanrıyı... Hem de mutluluğumu silah yaparak... Biliyordum ki insanlar mutlu olursa mutluluk geri bana dönecek sonunda...